Seksuele diversiteit en religie gaan samen. Dat is de stelling van GroenLinks tijdens het eerste politieke café dat ze organiseren in het kader van Diversiteit in Amsterdam West. 

De bijeenkomst zou om 19:30 beginnen, maar pas om 20:00 wordt de avond geopend ‘We hopen dat er nog wat meer mensen komen, daarom wachten we wat langer’, aldus de organisatie. Meer mensen bereiken, liefst van divers pluimage, is het doel van deze avond. GroenLinks Amsterdam West staat voor vrijheid, diversiteit en tolerantie en wil met een serie politieke cafés aandacht besteden aan seksuele identiteit, vrouwenemancipatie, burgerschap en participatie in West. Met dergelijke avonden hopen ze een andere doelgroep aan te spreken dan alleen de gebruikelijke, witte hoogopgeleide dames.

Boeiende sprekers
In de aankondiging van de avond: ‘Amsterdam-West is een kleurrijk stadsdeel, rijk aan nationaliteiten, religies en levensstijlen. Waar vrijheid en tolerantie hoog in het vaandel staan en waar bewoners elkaar opzoeken en ondersteunen. Dat betekent niet dat we moeten stilzitten, het betekent vooral dat we allemaal hard moeten werken om deze waarden te borgen en te bewaken’. En werken doen ze, de zes sprekers die tijdens deze bijeenkomst in Café Kostverloren vertellen over hun ervaringen met religie en hun homoseksuele geaardheid. Hun verhalen zijn doorleefd, boeiend en actueel, maar meer dan een gesprek of debat zijn het vooral anekdotische vertellingen.

Zelfacceptatie
Dino Suhonic, coördinator van stichting Maruf en leraar in het voortgezet onderwijs, maakt soms een huiswerkopgave waarin hij stelt dat Achmed en Nico gaan samenwonen. Dan ziet hij de leerlingen wel even raar opkijken, maar ze moeten de toets toch maken om een voldoende te halen. Het zijn dergelijke kleine dingen die vooral veelvuldig aan de orde moeten komen volgens hem. Het is niet genoeg om een keer een voorlichter van het COC over de vloer te hebben. Scholen vinken daarmee het onderwerp seksuele diversiteit af, maar voor bewustwording en acceptatie is echt wel wat meer nodig dan een uurtje voorlichting. Het begint bij zelfacceptatie, daarna komen veel problemen met de eigen seksuele identiteit vanzelf goed.

Jezelf niet verstoppen
Homoseksuele jood Erwin Brugmans, initiatiefnemer van safe-haven De Baarsjes, constateert problemen onder LHTB (lesbisch, homo, transgender en biseksueel) vluchtelingen. Hij pleit voor meer samenwerking tussen de instanties om deze groep te helpen. De tweede Marokkaanse boot op de Gay Pride wordt door onder andere Souad Boumedien georganiseerd. Voor haar zou het helpen als bekende heteroseksuele Marokkanen meevaren, zoals Ali B en Najib Amhali. Dat geeft een krachtig signaal naar de buitenwereld en naar de gemeenschap zelf: we zijn er en we verstoppen ons niet. Zichtbaarheid en beeldvorming zijn erg belangrijk in het acceptatieproces. Daarvoor zijn succesverhalen cruciaal, maar die hoor je vaak niet. Souad Boumedien zelf werd ooit benaderd voor het programma de Wandeling, maar uiteindelijk werd ze afgewezen voor deelname. Na het voorgesprek concludeerden ze dat haar verhaal te positief was voor het programma, ze vroegen: ‘Ben je ook niet een klein beetje geslagen?’.

Nuance
Voor Dino Suhonic blijft het belangrijk om genuanceerd te praten over bijvoorbeeld vluchtelingen uit Islamitische landen. Hij waarschuwt er vooral voor ze allemaal neer te zetten als homo- en vrouwenhaters, dat is een kolfje naar de hand van sommige politieke partijen voor hun populistische retoriek. Ook pleit hij voor een veel bredere aanpak dan ons alleen te focussen op het LHTB onderdeel van bepaalde groepen. Jongeren uit Amsterdam West hebben bijvoorbeeld niet alleen moeite om uit de kast te komen, ze moeten tegelijkertijd omgaan met uitdagingen als armoede, een laag opleidingsniveau en discriminatie op de arbeidsmarkt waardoor stages en banen moeilijk te verkrijgen zijn. Ook vluchtelingen zitten met meervoudige problemen. Ze komen uit een oorlogssituatie en ervaren daarbovenop moeilijkheden omtrent hun geaardheid.

Verder praten
Al met al zijn de sprekers het voornamelijk met elkaar eens en pleiten ze vooral voor zichtbaarheid van de initiatieven die er al zijn, en samenwerking tussen deze initiatieven waar nodig. Ze plannen een nieuwe datum om, zonder de politiek erbij, samen te komen en af te stemmen wat ze met name voor LHTB vluchtelingen kunnen betekenen. Een nieuwe doelgroep aanboren lijkt voor GroenLinks nog niet helemaal gelukt. Van de 20 aanwezigen is twee derde bij de organisatie betrokken. Toch vinden de organisatoren het een geslaagde avond ‘We hebben mensen bij elkaar gebracht en hun verhalen gehoord. GroenLinks heeft niet overal invloed op, maar we kunnen deze verhalen wel brengen naar de mensen die er over gaan’.

Ook een politiek café van GroenLinks bijwonen? Hou hun Facebook pagina in de gaten voor actuele data en onderwerpen: www.facebook.com/GLAmsterdamWest

Dit artikel verscheen in juni 2016 op de site Geefomdejaneef.nl

Mieke Theuns (61) haalt een poster van de muur in haar café de Krommerdt. Ze vervangt hem voor een nieuwe aankondiging: Hollandse Avond, zaterdag 30 april. Het zal ook haar laatste avond in het café zijn. Na 21 jaar heeft ze de zaak verkocht. ‘Het belangrijkste is dat het hart van het café blijft bestaan’.

Buurtcafé
Het hart van het café zit volgens Mieke in de bar die zal blijven staan, de thema avonden en de afbeeldingen van Andre Hazes aan de muur. ‘In de eerste plaats zijn wij een Hazes café. In de tweede plaats zijn wij een buurtcafé. Maar wij zijn wel een modérn buurtcafé, heel anders dan buurtcafé het Stoplicht hier tegenover. Het publiek dat hier komt is tussen de 25 en de 40, vrij jong. Ze komen hier pokeren, darten of voor onze Hollandse avonden. Het mooie aan een buurtcafé is dat mensen hier hun hele leven delen. Als ze een nieuwe baan hebben, komen ze naar het café om dat samen met ons, de barvrouw en de andere gasten, te vieren. Je leert hier je buren van een paar deuren verderop kennen. Op straat loop je langs elkaar heen. Die sociale functie zie ik wel verdwijnen als dit soort cafés sluit’.

Droom
‘Het caféleven was nooit mijn droom. Ik zat in de reclame, dat was mijn droom. Toen ik voor de liefde naar Berlijn ging, moest ik toch geld verdienen. Daar heb ik een café voor homo’s en gemengd publiek geopend. Eenmaal terug in Nederland kon ik niet meer op het oude niveau terugkomen in de reclamewereld, dus ben ik ook hier een café begonnen. De Krommerdt stond niet te koop, maar ik wilde het per se hebben, ik vond het een mooi café, het had iets. Tegenwoordig maken ondernemers keuzes op basis van jaarverslagen en businessplannen, vroeger ging dat veel meer op gevoel. Toen ik het kocht liep het helemaal niet. Het is in de afgelopen 21 jaar ook met pieken en dalen gegaan hoor, soms was het heel stil. Maar ik heb hier al die jaren mijn geld kunnen verdienen. Ik heb het lief en leed uit de buurt gezien, mensen die elkaar hier leerden kennen, trouwden, en nu met hun kinderen hier weer komen’.

Stoppen
‘Als middenstander moet je overal verstand van hebben. Je hebt geen geld om overal mensen voor in te huren. Dat vond ik wel eens lastig. Gelukkig heb ik klanten die van alles wel wat afweten. Een bevriende klant heeft mijn website gemaakt en de tv schermen hier opgehangen. Je doet het met z’n allen’. Op diezelfde schermen telt een klok af tot het moment dat Mieke definitief stopt met de Krommerdt, nog vier dagen, 12 uur en 3 minuten. ‘Ik wilde er al langer mee stoppen. De drive en de zin was weg. Mijn dochter kan wegens rugproblemen ook niet meer met alles helpen. Ik ben nu 61. Ik moet nog wel wat geld verdienen, maar ik ga nooit meer achter de bar! Die tijd is geweest. Je moet gebruik maken van de dingen waar je goed in bent, bij mij is dat plannen, budgetteren en organiseren. Daarom is het hier altijd goed gegaan. Ik zie andere ondernemers eerst privé veel geld uitgeven en dan staan ze te kijken dat het op een gegeven moment niet meer gaat. Maar je moet eerst wat opbouwen, daarna kan je uitbouwen. Dus wie weet kan ik nog wat betekenen voor de nieuwe eigenaren’.

Sociale rol
‘Het voelde dubbel toen ik mijn handtekening zette onder het verkoopcontract. Het is het juiste moment om er uit te stappen, ik weet dat het goed is zo. Tegelijkertijd doet het me ook veel. De mensen zullen op mijn afscheidsavond wel wat woorden tot me richten. Dan laat ik wel een traantje hoor’. Het mooiste aan al die jaren in het café is dat Mieke een sociale rol kon vervullen. ‘In die nieuwe cafés is de ober er alleen om je bestelling op te nemen en zeg je niet spontaan tegen een andere klant “Leuk jasje heb je aan!” dan kijken ze je aan of je gek bent. Jonge mensen missen straks het thuiskomen in een café als dit. Je gaat niet in je eentje naar zo’n nieuw café, het is daar ieder voor zich. Hier lopen ook vrouwen rustig alleen naar binnen, omdat ze altijd wel iemand kennen of met iemand een praatje kunnen maken. En anders kennen ze altijd de barvrouw nog’.

Betrokken en actief
De veranderingen in de buurt van de afgelopen 21 jaar stemmen Mieke positief. ‘Wat de Jan Eef winkelstraatvereniging doet is heel goed voor de buurt. Ik zie ook dat jonge mensen actiever zijn en meer betrokken bij de samenleving dan vroeger. Ze zijn zich bewust van wat er om hen heen gebeurt. Een van mijn bezoekers hier is een vrouw van 30, ze is producer en wil graag vrijwilligerswerk doen. Toen ik die leeftijd had kwam het hele woord vrijwilligerswerk niet voor in mijn woordenschat!’ Een zwart gat zal er zeker niet volgen na 30 april ‘Er zijn nog zoveel leuke dingen waar ik mijn tanden in kan zetten. Ik zit in veel commissies en help mensen die in het traject van de schuldhulpverlening zitten. Maar eerst bijkomen en genieten van de zomer, daar ben ik wel aan toe na 21 jaar. Daarna zien we wel verder’.

Dit artikel verscheen in april 2016 op Geefomdejaneef.nl

Piet de Bake (Amsterdam, 1950) gaat met pensioen en neemt daarom op 23 april afscheid van Bouwspeelplaats Het Landje. De speelplaats ligt midden in het Rembrandtpark en is al 44 jaar een veilige haven voor kinderen uit de buurt. Piet richtte de speelplaats op en bleef al die tijd ‘de burgemeester’.

Ergens naartoe werken
‘Een van de mooiste dingen die ik hier heb meegemaakt is dat er een jaar of 20 geleden nog geslapen mocht worden in de hutten. Dan waren de kinderen weken bezig om hun hut water- en tochtdicht te maken. In de vakantie mochten ze dan een of twee nachtjes blijven slapen. Dan aten we eerst met z’n allen en hadden daarna een playbackshow of disco. Het mooie daaraan vond ik dat de kinderen ergens naartoe werkten. Nu mag dat niet meer, er is meer toezicht en de regels zijn strenger geworden’.

Leren omgaan met de elementen
In de documentaire Het Wilde Westen (2011) is te zien dat het er best pittig aan toe kan gaan op het Landje. Regisseur Susan Koenen filmde drie weken op de bouwspeelplaats. Weken waarin inbraken, ruzies en diefstal voorbij komen. ‘Dat is heel vervelend, maar Het Landje is een afspiegeling van de maatschappij. Die dingen gebeuren ook in de wijken. Het vormt de kinderen ook. Ze leren hier omgaan met de elementen water, lucht, vuur en aarde. En ook met de menselijke elementen’. Toch is het Landje een veilige omgeving voor de kinderen. Ze ontmoeten hier vrienden voor het leven. ‘Wij houden nauw toezicht op de kinderen en ze kunnen hier echt kind zijn. Ze lachen ook altijd als ze binnenkomen. Naar school gaan ze misschien met tegenzin, maar hier komen ze om vrij te zijn’.

De maatschappij en de buurt veranderen
‘Vroeger bouwden kinderen maanden aan een hut. Die hutten hadden drie verdiepingen en elektra. Nu willen ze hem in een dag afhebben. De hutten zijn daardoor van minder goede kwaliteit. Daaraan zie je dat de maatschappij versnelt. Los daarvan blijven kinderen zoals kinderen altijd geweest zijn, ze willen aandacht en spelen’. De veranderende samenstelling van buurtbewoners in west heeft ook effect op de kinderen op het Landje ‘Vroeger kwamen er alleen mensen uit de grachtengordel als ze een kinderfeestje wilden vieren. Nu komen de yuppen en hipsters ook in de buurt wonen. Ik vind dat een positieve ontwikkeling. Deze ouders zijn meer betrokken bij hun kinderen en het levert ook meer sponsoring op voor het Landje. Ook komen er tegenwoordig net zo veel meisjes als jongens spelen. Ze bouwen hutten, maar komen ook voor het ponyrijden’.

Afstand creëren
‘Zelf woon ik in de watergraafsmeer. Dat is heel bewust een eind hiervandaan. Als ik in de buurt zou wonen, zouden de kinderen elke dag op de stoep staan. Eerder woonde ik in de pijp, maar daar belden ze regelmatig aan. Soms duwden ze zelfs een bosje bloemen door de brievenbus. Eerst lieten we ze wel binnen en gaven ze limonade, maar dat werd toch te veel van het goede. Toen zijn we nog verder weg verhuisd’. De kinderen zien Piet als een vaderfiguur. Daardoor vertellen de kinderen hem veel over hun thuissituatie. Dat is wel eens moeilijk als het gaat over scheidingen en andere pijnlijke gebeurtenissen in een kinderleven. Gelukkig kan Piet dagelijks zijn verhaal kwijt bij zijn vrouw. ‘Zonder haar had ik het nooit volgehouden. Ze luistert altijd en dat lucht op’.

Levenswerk 
Na zijn afscheidsfeest gaat Piet eerst een paar maanden met zijn vrouw naar Spanje. Om te overdenken hoe ze hun leven willen invullen nu ze beiden met pensioen zijn. Plannen zijn er in ieder geval om workshops hutten bouwen te geven aan ouders en hun kinderen. Hij blijft dus nog wel betrokken bij de speelplaats. ‘Het is mijn levenswerk. Als ik nu jongens tegenkom die 20 jaar geleden op het Landje kwamen, weet ik nog precies in welke vriendengroep ze zaten. Ik heb ze altijd heel nauw geobserveerd’.

En nu?
De aandacht van de kinderen, zijn collega’s en vrijwilligers zal hij missen na zijn pensioen. Hoewel het ook zwaar is geweest. Emotioneel en fysiek. ‘In de afgelopen 44 jaar zijn veel kinderen goed terecht gekomen, maar met een aantal is het niet goed afgelopen. Dat is heel verdrietig’. Piet hoopt vooral dat het landje blijft bestaan zoals het nu is. Dat de sfeer en de formule hetzelfde blijven. ‘We zijn bezig met vervanging van de gebouwen die op het Landje staan, die vallen nu bijna uit elkaar. Maar ook met die nieuwbouw willen we die gezelligheid en veiligheid blijven bieden. En dat de kinderen aan de vele activiteiten mee kunnen blijven doen’.

Bouwspeelplaats Het Landje, Rembrandtpark 1, Amsterdam, Tel: 020-6183604

Openingstijden:
Woensdag t/m vrijdag: 12.00 – 17.30 uur, zaterdag en zondag: 10:00 – 17:00
Schoolvakanties: Woensdag t/m zaterdag: 10:00 – 17:00

Dit artikel verscheen in april 2016 in de Jan Eef krant en op Geefomdejaneef.nl

Ik ken weinig mensen die hartelijker, energieker en vrolijker overkomen dan mijn buurmeisje Salma. Als je haar tegenkomt, met haar praat of een dikke knuffel van haar krijgt, wijst niets er op dat ze constant pijn heeft. Pijn in haar hele lichaam. Soms zo erg dat ze niet kan zitten of liggen. Baarsjesbewoner Salma (21) heeft namelijk sinds haar tiende een vorm van jeugdreuma. Voor de buitenwereld is de ziekte onzichtbaar. Dat neemt niet weg dat het grote invloed heeft op haar leven.

‘Ik ben 100% arbeidsongeschikt verklaard. Toch wilde ik een studie doen, want ik wil later niet afhankelijk zijn van anderen voor mijn inkomen. Ik studeer grafisch ontwerp op het Mediacollege. Deze studie heb ik bewust gekozen omdat het ondanks mijn klachten redelijk goed te doen is. Ik heb ook stage gelopen, dat ging goed. Zolang ik mijn werk af heb, is het niet erg dat ik regelmatig naar het ziekenhuis moet of dat ik een keer later kom omdat ik me niet goed voel. Wanneer er vertrouwen is tussen mij en mijn werkgever, gaat het goed’.

Geen goed voorbeeld
Een goede relatie met docenten en leidinggevenden is dus cruciaal om te kunnen functioneren. Als dat er niet is, kan het ook flink misgaan. ‘Op de middelbare school begon ik in de havo kansklas, ik was heel gemotiveerd en populair. Tot het moment dat ik door de reuma vaak afwezig was. De sfeer werd steeds slechter, klasgenoten pestten me en de docenten toonden geen begrip. Het was een islamitische school en ik ben erg geschrokken van het gedrag van de volwassenen daar. Dan zette een docent me voor de klas en zei ze tegen de andere leerlingen: “Kijk maar goed naar deze aanstelster, mijn zus heeft ook reuma maar die kan wel van alles, dus waarom zou Salma steeds afwezig moeten zijn?”. Als dit het voorbeeld is dat de docent geeft, wat denk je dan de leerlingen vervolgens doen? Ik heb echt kracht in mezelf moeten vinden om door te gaan. Ik had het al moeilijk met mijn ziekte en nu keerden mijn vrienden zich ook nog tegen me’.

Twijfel aan geloof
‘Door deze gebeurtenissen ben ik gaan twijfelen aan mijn geloof. Dat hoort toch niet bij de Islam dacht ik? Later ben ik er achter gekomen dat het in de individuele mens en in de cultuur zit, niet in het geloof. In een Islamitische omgeving wil iedereen hetzelfde zijn. Ik pas daar niet in, ik werd de gothic met hoofddoek genoemd en heb behoefte om me creatief te uiten. Er is wel veel creativiteit binnen de islamitische gemeenschap maar het wordt niet gestimuleerd, eerder onderdrukt’. Het ging beter toen Salma naar een Nederlandse school ging. Daar maakte ze nieuwe vrienden en slaagde voor haar mavodiploma. Toch ging het weer mis op het Mediacollege waar ze nu afstudeert. ‘Ook hier begon het goed, de directie wilde zelfs dat ik een klas oversloeg. Ik wilde dat niet omdat ik wist dat het misschien tijdelijk goed ging, maar dat het ook zo weer anders kon zijn’.

Rugzakje
Inderdaad zit Salma twee maanden ziek thuis, waarna een lange en slepende strijd losbarst tussen haar en de opleiding waarbij onder andere Salma’s stageverslag ‘verdwijnt’. ‘Ze wilden me weg hebben, onder andere omdat ik het aanwezigheidspercentage omlaag haal. Het gaat allemaal om geld en om het slagingspercentage. Ze krijgen wel extra geld voor mij omdat ik een rugzakje heb, maar het enige wat ik daarvoor heb teruggekregen is een pasje voor de lift’. Uiteindelijk, na een tussenjaar en bemiddeling van Salma’s artsen en een begeleider, heeft ze het voor elkaar dat ze nu in de laatste fase van haar studie zit. ‘Als je alles bij elkaar bekijkt is het een wonder dat ik nu eindexamen doe, al hou ik mijn hart vast voor eventuele tegenslagen. Ik kan eigenlijk nog steeds niet geloven dat dit in Nederland gebeurt. Als het nou Marokko was geweest dan had ik er niet zo van opgekeken, maar hier?’.

Lichaam valt zichzelf aan
Reuma is een auto immuunziekte , waarbij je eigen immuunsysteem je lichaam aanvalt. Medicijnen onderdrukken de symptomen en zorgen dat het niet erger wordt, maar genezen zal het nooit. ‘Je kunt je immuunsysteem natuurlijk nooit helemaal uitschakelen, dan zou je al totaal onbeschermd zijn tegen het kleinste wondje. Het is een erfelijke ziekte, mijn moeder heeft het ook. Bij haar is het veel later ontdekt en de medicijnen die ik nu krijg, zijn veel beter op mij afgestemd dan toen het bij haar aan het licht kwam. Ik kan ook gewoon een gezin stichten straks. Tijdens een zwangerschap verdwijnen de klachten zelfs tijdelijk door de hormonen. Helaas komt het daarna wel weer keihard terug’.

Mooie toekomst
‘Door die slechte ervaringen met mijn oude klasgenoten, docenten en opleiding ben ik niet negatiever naar mensen gaan kijken. Iedereen is anders dus iedereen verdient het dat ik ze met een frisse blik tegemoet treed. Het positieve aan de situatie is dat ik meer empathie heb gekregen voor anderen en ook hele leuke mensen heb ontmoet, waaronder de artsen en verpleegkundigen. Ik huppel ook door de school, ik ben altijd vrolijk en blij. Dat maakt het extra moeilijk voor anderen om te geloven dat ik ziek ben. Ze begrijpen niet waarom ik geen depressie heb. Maar als ik altijd zou klagen, zou het ook weer niet goed zijn. Mijn grootste angst is dat ik in een rolstoel beland en dat ik afhankelijk ben van anderen. Maar dat is nu totaal niet aan de orde, ik heb net een baan aangeboden gekregen en heb alle vertrouwen in een mooie toekomst. In de Baarsjes voel ik me ook steeds meer thuis. Er is minder criminaliteit dan eerst en met het Kattencafé, de pop up stores en Midwest is er nu veel meer te doen dan vroeger. Als ik straks op mezelf woon, wil ik ook zeker een huisje in de buurt’.

Dit artikel verscheen in maart 2016 op Geefomdejaneef.nl

‘Ayurveda is toegankelijk, makkelijk toe te passen en in lijn met je gezonde verstand’. Als Nina Hossain ook maar iets wil bereiken met haar praktijk Bliss Ayurveda in de Marco Polostraat, dan is het om Ayurveda uit de zweverige hippie hoek te trekken en midden in het westerse leven te plaatsen.

Rust, reinheid en regelmaat 
Met haar korte, stijlvolle haar en eenvoudige kleding is Nina zelf een levend voorbeeld van deze missie. Ze volgt weliswaar een redelijk strak dagritme, gestoeld op Ayurvedische principes, maar dat komt verdacht veel overeen met onze aloude rust, reinheid en regelmaat: ‘Ik sta om half zeven op, doe dan een aantal dingen heel bewust en zorgvuldig zoals douchen, insmeren met olie, en een ritueel waarbij ik mijn tong schraap, mijn tandvlees masseer, tanden poets en gorgel. Dan doe ik yoga totdat mijn zoontje wakker wordt. Ik eet elke dag op dezelfde tijden en niet meer na 19:00 ‘s avonds. Om 22:30 ga ik naar bed’. Zo’n schema is wellicht niet voor iedereen geschikt, maar ook als je maar een paar kleine aanpassingen in je levensstijl maakt, kan dat positieve gevolgen hebben.

Holistische geneeskunst
Zelf opgegroeid in Engeland, keek Nina op familiebezoek in India gefascineerd toe hoe haar oma in de weer was met kruiden en poeders. Het was de basis van haar interesse in Ayurveda. Ayurveda is een traditionele geneeskunst uit India van ongeveer 5000 jaar oud. Letterlijk betekent het ‘de wetenschap van het leven’. Het is een holistisch systeem waarbij zeer uiteenlopende kwalen worden behandeld. Het overkoepelende doel is een lang, harmonieus en gracieus leven. De behandelingen variëren van full body massages, massages met olie, kruiden of poeder en voedingsadviezen, tot neus en oren die met olie ontstopt worden. ‘De behandelingen die ik geef zijn volledig afgestemd op het karakter, de constitutie en leefomstandigheden van de cliënt. Er zijn wel een aantal standaard behandelingen maar zelfs bij een maandelijkse ontspanningsmassage check ik middels een gesprekje hoe het met de persoon gaat’.

Van heinde en verre
Ooit kwam Nina voor de liefde naar Nederland. Het was geen bewuste keus om haar praktijk te openen in de Baarsjes. ‘Ik zocht een locatie die ofwel dicht bij mijn huis was, ofwel die op de route ligt naar de school van mijn kind. Dat eerste is redelijk gelukt’. Nina’s praktijk zit op de begane grond, op een ruime hoek met uitzicht op het Balboaplein. ‘Cliënten komen vanuit heel Nederland. Ik ben ooit begonnen in een praktijk in Rotterdam en een aantal mensen uit Breda, Maastricht en Rotterdam zijn blijven komen. Nieuwe klanten komen wel vaak uit Amsterdam, maar niet per se hier uit de buurt. Ik vind de buurt wel heel geschikt voor een Ayurvedische praktijk. Buurtgenoten komen uit alle windstreken en staan open voor nieuwe dingen’.

Langzaam aanpassen 
Mensen komen naar Nina’s praktijk met klachten als voedselintoleranties, spijsverteringsproblemen, hormonale disbalans, menstruatieklachten, maar ook mensen die laag in hun energie zitten of blessures hebben. ‘Bij iedereen kijk ik naar het gehele plaatje om te beoordelen wat de cliënt nodig heeft. De druk, het ritme, de bewegingen en de soort olie die ik bij massages gebruik verschillen bijvoorbeeld per persoon. Veranderingen in leefstijl adviseer ik ook met het oog op wat mogelijk is. Soms begint het met heel kleine dingen omdat het simpelweg niet bij die persoon past om het hele roer om te gooien’. Sommige mensen hebben aan een behandeling genoeg, anderen komen een aantal keer kort achter elkaar of verspreid over een langere periode. ‘Mijn kennis en behandelingen zijn heel breed. Maar soms ligt de bron van de disbalans op een gebied waarvan ik denk dat ze beter gebaat zijn bij een psycholoog of specialist. Dan verwijs ik ze door’.

Wil jij ook een Ayurvedisch consult of behandeling zoals bijvoorbeeld de Bliss Detox, een diepe reiniging van 3 of 5 dagen? Nina is te bereiken via Bliss Ayurveda, Marco Polostraat 173, info@blissayurveda, 06-42306489, www.blissayurveda.nl

Tips van Nina:
1) Drink warm water. Dit heeft een reinigend effect op het lichaam en helpt de spijsvertering.
2) Ga uiterlijk om 23:00 naar bed.
3) Eet zoveel mogelijk onbewerkt voedsel.

Dit artikel verscheen in februari 2016 op Geefomdejaneef.nl

Heel lang was ik een hardcore Oud Westie. Niets was voor mij mooier, gezelliger, fijner, diverser en heerlijker dan wonen in Oud West. Als ik onverhoopt de brug over moest naar de verre Baarsjes, bekroop me op de Postjesweg al een onaangenaam, onveilig gevoel. De Baarsjes was voor mij een scheldwoord, iets om een beetje van te griezelen vanaf een gepaste afstand.

Dit is mijn huis
Verscheurd door tegenstrijdige gevoelens werd ik dan ook toen ik een perfect huis te koop zag staan in de Vasco da Gamastraat. Ik was niet op zoek naar een huis, maar wist onmiddellijk: deze is van mij. Tegen de makelaar zei ik: ik wil geen huis kopen. Ik wil DIT huis kopen. Dit of niets. Het stemmetje van binnen dat tegelijkertijd tegen me brulde: ‘Maar het staat in totaal de verkeerde buurt!’ troostte ik met tegenargumenten: het is maar 700 meter van mijn huidige huis! Het is vast een opkomende buurt, een buurt met toekomst! Ik vind nooit meer zo’n groot huis met zoveel mogelijkheden! En zo kwam het dat ik zeer plotseling, twee weken nadat het te koop was gezet, in het bezit was van een groot, licht huis. In de Baarsjes.

Argwaan
In het begin probeerde ik het nog te verbergen: ‘Ik ga verhuizen!’ ‘Oh wat leuk, waarheen?’ ‘Naar de Baarsjes’, fluisterde ik dan, met afgewend hoofd. In de hoop dat ze het niet zouden verstaan of in ieder geval geen aanstoot zouden nemen aan dit afschrikwekkende woord. Argwanend keek ik naar de mensen die vervolgens luidkeels antwoordden: ‘De Baarsjes! Wat leuk!’ Jaja dacht ik dan, dat zeg je alleen om me een hart onder de riem te steken.

Goede buren
Toen werd het lente, en zomer, en was ik wekenlang aan het klussen op de begane grond met alle ramen wijd open. De ene na de andere buurtbewoner kwam kennismaken, rondkijken. Soms met handen en voeten communicerend omdat we elkaars taal niet spraken. Ik zag ineens hoe ruimtelijk het hier eigenlijk is. Hoeveel pleinen er zijn, hoe breed de straten, hoe mooi en rustig het Rembrandtpark, hoe betrokken de buurtondernemers. Binnen een maand kende ik meer buren bij naam dan ik in twaalf jaar in Oud West ooit voor elkaar had gekregen.

Lief woord
Ik werd steeds blijer en enthousiaster. Steeds een beetje harder zei ik: ‘Ik woon in de Baarsjes! Ja, dat is zeker leuk! Het is hier zelfs behoorlijk fantastisch!’ Terug naar Oud West hoef ik absoluut niet. Bedenk je eens wat een goede investering het is om hier een huis te kopen, straks is alles binnen de ring goud waard. Niet alleen in geld, ook in gezelligheid, bewoners, winkels, gemeenschapsgevoel, alles! En de Baarsjes, dat is toch eigenlijk een heel lief woord voor een buurt?

Dit artikel verscheen in februari 2016 op Geefomdejaneef.nl

De korte documentaire Sarah’s nacht gaat over Sarah (12). Ze woont in een pleeggezin en kan ’s nachts niet slapen. Hebben die twee zaken met elkaar te maken?

Een video impressie van het werk van vriendin en tassenmaakster Loes Glas.

https://youtu.be/Q2HHYR4JyUo

Ook als yogadocent en enthousiast sporter komt het wel eens voor dat ik een paar weken of soms zelfs maanden zo goed als niets aan lichaamsbeweging doe. Raar maar waar! Andere levenszaken vragen op zulke momenten tijd en aandacht van me waardoor ik lichamelijk nagenoeg stilsta.

Misschien zou jij, net als ik, het liefst drie keer per week sporten, naar yoga gaan of een andere vorm van beweging opzoeken. Maar er zijn altijd wel periodes in ons leven waarin dit niet haalbaar is.

Niet bewegen kan schuldgevoelens oproepen en paniekerige gedachten veroorzaken over een dik, slap en apathisch lijf. Met zulke gedachten maak je de situatie eigenlijk twee keer zo erg: je beweegt al minder dus voel je dat in je lichaam, en daar bovenop praat je jezelf ook nog eens een slecht gevoel aan over die situatie. Niet doen! Zonde van je tijd en energie. Accepteer dat je tijdelijk minder beweegt en heb er vertrouwen in dat je het later weer oppakt.

Om toch een klein beetje het gevoel te hebben dat je iets voor je lichaam doet, kan je op allerlei momenten van de dag de volgende, oersimpele vooroverbuiging doen. Ok, misschien niet midden in de kantoortuin, maar dan toch wel als je thuis komt of ergens in een grote voorraadkast op je werk. De houding houdt de achterkant van je benen (hamstrings) soepel. Hierdoor is dit het ideale tegenwicht voor het zitten wat we de hele dag doen, waarvan je hamstrings kort en strak worden. Daarnaast is de houding rustgevend voor je hersens.

Pada hastasana
Ga met je voeten op heupbreedte staan. Zet je handen in je zij, op je inademing richt je je bovenlichaam op, op je uitademing buig je met een rechte rug naar voren. Ga zo ver naar beneden als prettig voelt voor je hamstrings. Eventueel buig je je benen om de druk er op te verminderen. Officieel leg je je handen onder je voeten en sta je dus op je handen in deze houding. Maar als je niet zoveel ruimte voelt in je lichaam dan laat je je armen, hoofd en bovenlichaam gewoon rustig voorover hangen. Eventueel pak je je ellebogen vast. Adem rustig door in deze houding tot dat je er genoeg van hebt. Rol dan langzaam met gebogen knieën en een ronde rug omhoog tot een staande positie.

Dit artikel verscheen in augustus 2015 op de site van Style & Image Label

Kermend lig ik op de grond. Met geen mogelijkheid kan ik zelfstandig overeind komen, zo’n pijn doet mijn onderrug. Godzijdank woon ik met een huisgenoot, die mij langzaam overeind helpt. De klachten zijn hevig maar duren gelukkig kort.

Naar de huisarts ga ik niet. Ik weet waar de pijn vandaan komt en dat is niet fysiek. Een paar dagen eerder heb ik meegedaan aan een intensief seminar waar veel verdriet over de scheiding van mijn ouders opborrelde. Aangezien ik hiervoor nooit rugklachten heb gehad, weet ik dat de pijn een rechtstreekse uiting is van wat er op emotioneel vlak naar boven is gekomen. Dit voorval is al meer dan tien jaar geleden en nog steeds weet ik dat ik alleen pijn in mijn rug heb als er emotioneel iets gaande is.

Heb jij pijn in je rug maar kan de dokter niets vinden? Veel mensen hebben last van rugklachten. Niet altijd zijn deze te verklaren door puur lichamelijke oorzaken. Sommige natuurgenezers menen dat met name lage rugklachten veroorzaakt worden door onverwerkte emoties. Of door emoties die er juist via die weg uitkomen. De pijn is dan een teken dat de gevoelens loskomen. Helemaal niet fijn, maar wel belangrijk!

Wees niet bang voor de pijn. Waarschijnlijk zijn de grootste boosdoeners gespannen spieren. De volgende oefening helpt je om je onderrug te ontspannen.

Ga zitten op handen en knieën. Je knieën zijn recht onder je heupen, je handen recht onder je schouders. Adem in, en duw op je uitademing je staartbeen naar beneden, waardoor je een bolle rug maakt. Kijk naar je navel en duw alle lucht uit je longen. Op je inademing duw je je staartbeen omhoog, waardoor je een holle rug maakt. Je borst komt naar voren en je kijkt schuin omhoog. Zorg dat je nek lang blijft, je hoeft je hoofd niet helemaal naar achter te gooien. Ga door met deze kat-koe beweging op het ritme van je ademhaling. De beweging maakt je onderrug los. Sluit eventueel je ogen om je lichaam en adem beter te voelen. Doe het vooral rustig aan! Stop na enkele minuten. Kom rustig met je billen op je hielen zitten en leg je voorhoofd op de mat, in childspose. Sta daarna langzaam op.

Dit artikel verscheen in september 2015 op de site van Style and Image Label