Gespannen tuur ik naar het zwart-witte scherm boven me. Dan denk ik het te zien. ‘Het is een meisje, toch?’ vraag ik hoopvol. ‘Eens even kijken’, antwoordt de echoscopiste. ‘Ik zie hier overduidelijk een piemeltje. Leuk toch? Jullie hebben al een meisje’. Ik ben even stil. Leuk? Omdat we al een meisje hebben? ‘Ja ehh, even wennen hoor’, krijg ik er nog net uitgeperst. Ik ga hier echt niet zitten huilen om het geslacht van onze schijnbaar gezonde, ongeboren baby. Huilen doe ik thuis wel. Een zoon krijgen voelt als een afgang, een domper op ons zo gelukkige gezinnetje.

Dit artikel is verschenen in de Volkskrant van 9 januari 2018. Lees het hele artikel hier.

Illustratie: Silvia Celiberti